Imagin Zouis cz. 3

- Dla mnie się tak wystroiłaś, piękna?
- Louis bierz ode mnie te ręce!!!! Nie życzę sobie, żebyś mnie w ten sposób dotykał, rozumiesz?!
- Ale nie denerwuj się, Łucja, jestem Twoim mężem.
- Byłym,Lou, byłym.- uwolniłam się od jego uścisku.- Wychodzę, mam ważną sprawę do załatwienia, zajmiesz się dziewczynkami.Nie wrócę późno, na razie .- ucałowałam dziewczynki i wyszłam na spotkanie z Zaynem, który czekał już na mnie w swoim czarnym ferrari.
- Dzień dobry, Panie Malik.
- Miło Panią znów widzieć, dziękuję, że znalazła Pani czas na spotkanie.
- Zrobię dla Helen wszystko, to moja najbliższa przyjaciółka. Ii co Pan ustalił?- Zayn wyglądał dziś tak cudownie, że musiałam walczyć ze sobą,żeby się na niego nie gapić.
- Więc szanse są ogromne na wygranie sprawy,nawet jestem pewny w stu procentach,że sprawa jest już wygrana, partner Pani Helen ma poważne problemy z prawem i z pewnością długo posiedzi w kryminale.- uśmiechnął się do mnie szeroko.
- Co za ulga, naprawdę jest Pan najlepszy.
- Dziękuję, miło to słyszeć. A co u Pani?- zapytał odpalając auto.
- Hmm generalnie bez zmian, Louis dalej się nie wyprowadził, nie wiem,ile jeszcze wytrzymam.
- Jakbym ja miał taką kobietę jak Ty... tzn. Pani nigdy bym jej nie zdradził. Z drugiej jednak strony rozumiem Pana Tomlinsona, też bym walczył o taką kobietę.- poczułam jak zaczynam się czerwienić.
- Dziękuję. Może prościej będzie, jak będziemy mówić sobie po imieniu, o ile Panu to nie przeszkadza.
- Skądże, liczyłem, że to zaproponujesz- uśmiechnął się do mnie.
Po pół godzinie dotarliśmy do restauracji. Naprawdę świetnie mi się z nim rozmawiało, czułam, że mogę mu powiedzieć absolutnie o wszystkim. W rewelacyjnych nastrojach wróciliśmy do samochodu.. Zayn milczał, był taki jakiś zamyślony. Bałam się,że za bardzo go przytłoczyłam swoimi problemami. Postanowiłam go o to zapytać.
- Zayn, wszystko ok?
- Tak, tak,tzn. Ehhh.... no właśnie tak jakby Cię okłamałem.
- Nie rozumiem, w czym niby?
- Boo Helen była pretekstem, żeby się z Tobą spotkać. Łucja, ja.... ja się w Tobie zakochałem. Nie mogę przestać o Tobie myśleć, jesteś dla mnie kimś naprawdę bardzo ważnym. Chciałbym się z Tobą spotykać. Potrzebuję takiej kobiety jak Ty, a ja Ci mogę wiele zagwarantować.- nie mogłam uwierzyć w jego słowa, miałam ochotę skakać z radości. Może wreszcie będę szczęśliwa, wreszcie będę mieć prawdziwego,odpowiedzialnego mężczyznę.
- Ale Ty na serio mnie chcesz? Ja jestem po przejściach, mam dwójkę dzieci, nie wolałbyś dziewczyny bez zobowiązań?
- Łucja, ja kocham tylko Ciebie, nie spojrzę na inną w ten sam sposób jak na Ciebie- zatrzymał auto, by móc spojrzeć głęboko w moje oczy. Nie wytrzymałam napięcia, pociągnęłam go za krawat, by był bliżej mojej twarzy i wpiłam się w jego usta. Całowaliśmy się zachłannie. Czas jakby stanął w miejscu, nic się dla mnie nie liczyło,tylko on i ten boski pocałunek. Kiedy się od siebie oderwaliśmy, Zayn zachęcił mnie, żebym usiadła na jego kolanach. Tak też zrobiła, ,po czym , on zaczął jeździć językiem po mojej szyi doprowadzając mnie tym niemalże do ekstazy. Niestety nie dane nam było długo się całować, bo nagle zadzwonił mój telefon.
- muszę odebrać, to dziewczynki- powiedziałam z trudem łapiąc oddech.
- Pewnie, może to coś ważnego. - położył rękę na mojej nodze i zaczął po niej jeździć.
- Halo? Coś się stało,Rita czemu płaczesz?
- Mamusiu , tata jest ranny- łkała
- Jak to ranny?
- Noo krwawi, wracaj do domu,proszę Cię, jego to bardzo boli, boimy się
- Spokojnie dziewczynki, zaraz będę. - ehh czy ten człowiek zawsze musi psuć mi plany?!
- Muszę wracać, dziewczynki płaczą, ciekawe, co on znowu wymyślił, zawieziesz mnie do domu?
-Pewnie, nie martw się, nic mu nie będzie- puścił mi oczko i ruszyliśmy do domu.
- Dzięki, too do zobaczenia, Zayn- pocałowałam go w policzek i pędem ruszyłam do mojego mieszkania.
- Jestem, co się stało?
- Mamusiu, tatuś jest ranny
- spokojnie dziewczynki- przytuliłam je do siebie, były naprawdę zdenerwowane- gdzie jest tata?
- w kuchni.
- dobrze,ja się nim zajmę, a wy idźcie spać, dobrze?
- mhm, dobranoc
- kolorowych snów
Weszłam do kuchni i gdy zobaczyłam Lou nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać.
- I o to cała afera? Urżnąłeś się w palec i taka afera? Nawet tego nie umiesz zrobić?!
- Ale wiesz jak to boli? Robiłem kolację i uciąłem się paskudnie w paluch, nie mogę zatamować krwi, możesz mi pomóc?- jakoś tak żal mi się go zrobiło
- Poczekaj,tylko znajdę apteczkę.
- Ok.
- Pokaż to- polałam mu palec wodą utlenioną, a on syknął z bólu, był wtedy taki bezradny, że aż słodki. Niespodziewanie dla mnie, Lou pociągnął mnie i zmusił, żebym usiadła na jego kolanach.
- Proszę Cię, będzie Ci wygodniej
- Noo może- miałam mieszane uczucia, no ale przecież nic złego nie robię. - Boli Cię?
- Jak cholera, ale już mniej, działasz kojąco na mój ból. - popatrzył prosto w moje oczy. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały poczułam to, co czułam, kiedy się w nim zakochałam. Ale on mnie tak skrzywdził, jak ja mogę w ogóle myśleć o nim jako o moim mężu, nasze małżeństwo to fikcja! Tak, fikcja!! Zakleiłam palec plastrem i chciałam wstać z jego kolan, ale mi to uniemożliwił. Schował głowę w zagłębie mojej szyi.
- Lou, puść mnie, nie powinniśmy.
- Pięknie pachniesz, nowe perfumy?
- Lou...
- Łucja proszę Cię, tak bardzo tęsknie za Twoim dotykiem, za tym, jak zawsze mierzwiłaś moje włosy, za tym, jak zasypiałaś w moich ramionach, pozwól mi chociaż na trzymanie Cię na kolanach.
- Louis, jesteśmy po rozwodzie, pogódź się z tym. My nigdy nie będziemy już razem- powiedziałam możliwie jak najłagodniej.
- Łucja,spójrz na mnie- podniósł mój podbródek. - kocham Cię najmocniej na świecie, wiem, że wszystko spieprzyłem, ale ja nie mogę bez Ciebie żyć, nie mogę- założył kosmyk moich włosów za ucho, nie spuszczając ze mnie wzroku,po czym delikatnie musnął moje usta. Byłam oszołomiona,totalnie mnie zaskoczył, nie wiedziałam, co robić. Przerwałam to.
- Louis....- zabrakło mi słów, chyba zapomniałam,jak Lou rewelacyjnie całuje.
- Tak bardzo mi tego brakowało. Możesz poświęcić mi chwilkę?
- tak, słucham, o Czym chcesz mi powiedzieć?
- Łucja,nigdy żadna kobieta nie była dla mnie tak ważna, jak Ty, byłem totalnym idiotą, że tak bardzo Cię skrzywdziłem.
- Tak, tu się zgadzam, byłeś idiotą, nie jestem w stanie Ci tego wybaczyć, sory
- Łucja
- Nie Lou, zapomnij o nas, nas już nie ma! - warknęłam, miałam ochotę natychmiast opuścić to pomieszczenie. Idiota myślał, że mu ot tak wybaczę, nie ma na to szans, po tym co mi zrobił- nigdy!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie! :D Publikuję wreszcie kolejną część Zouisa, mam nadzieję, że nie jest zła. ;) Liczę na wasze komentarze. :D Pozdrawiam :*