Imagin Zayn cz. 49

Obudziłem się o wiele za wcześnie. Zegar wskazał godzinę 7:00, super... Zwróciłem uwagę na moją księżniczkę, która smacznie sobie spała, równomiernie oddychając. Delikatnie wysunąłem dłoń spod jej karku i cichaczem wyszedłem z naszej sypialni. Szybki prysznic orzeźwił moje zaspane myśli i przywrócił mnie do żywych. Dziś miałem ważne spotkanie biznesowe, od którego zależy bardzo opłacalny kontrakt, dlatego musiałem dołożyć wszelkich starań, by nic nie wyprowadziło mnie dziś z równowagi. Zszedłem na dół, gdzie Liam był w ostatniej, najgorszej fazie trzeźwienia.
- Doberek. - odparłem uśmiechając się głupkowato, jak każdy, kto uwielbia nałogowo wypowiadać "a nie mówiłem, żebyś tyle nie pił". - Jak się spało ? - satysfakcja nie opuszczała mojego ciała, na co Liam jęknął i wystawił mi środkowy palec.
- Masz bardzo niewygodną, zgrzytającą kanapę, powinieneś zainwestować w coś wygodniejszego. - jęknął powtórnie
- Może łóżko wodne dla skacowanych ? - zapytałem z ironią wyciągając telefon, by zamówić jakieś śniadanie. Lodówka, jak to po dłuższym weekendzie świeciła pustkami, a ja nie miałem najmniejszej ochoty wychodzić na zakupy. Później się tym zajmę.
- Zaaaayn mogę u was zostać przez jeszcze jeden dzień?
- Jasne, chociaż biorąc pod uwagę twoją wzgardliwość pod adresem mojej kanapy nie wiem, czy to dobry pomysł. - zaśmiałem się, wystukując numer swojej ulubionej restauracji.
- Twoja kanapa jest ok. - odparł szybko, na co przewróciłem oczami. Po zamówieniu dla nas śniadania, opadłem na fotel nie spuszczając wzroku z przyjaciela.
- Liam nie rób problemów tam, gdzie ich nie ma. - powiedziałem po chwili. - Specem od tego jestem ja. I starczy.  - nie mogłem dopuścić do tego , by biorąc ze mnie przykład zniszczył sobie życie. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Zawsze był moim dobrym duchem, nie może teraz stać się taki jak ja !
- Ech... gdyby to było takie proste.
-Odpuść po prostu. Nie masz innego wyjścia, jeśli chcesz spokojnie żyć z Sam.
- Łatwo powiedzieć.
- Liam chciałbym mieć twoje problemy, uwierz.
- Nie bagatelizuj ich! Zayn nie byłem gotów na takie zmiany! Przerasta mnie to.
- Współczuję ci, stary. Naprawdę. Właśnie dlatego pilnuję antykoncepcji jak oka w głowie.
- Nie pocieszasz mnie ! Dzieci są cudowne, ale...
-Ale nie swoje. Tak, wiem. To duży obowiązek i ja sam nie wyobrażam sobie teraz jemu podołać. Jesteśmy jeszcze młodzi. Za młodzi. Co to jest 30 lat, stary. A tu trzeba dawać przykład, uważać na każde słowo, każde zachowanie... Stary... brak seksu kiedy się chce, brak imprez kiedy się chce, brak jakiejkolwiek przyjemności. Tylko obowiązki i obowiązki. Już nie mówiąc o tym, że to dziecko jest najważniejsze.
- Dokładnie tak, właśnie tak jest !
- Witam panowie. - usłyszałem smutny głos Mandy, co oznaczało tylko jedno : podsłuchała naszą rozmowę i kolejny raz wyciągnęła z niej niewłaściwe wnioski. Brawo Malik, kolejny raz strzeliłeś do własnej bramki. Jesteś specem od samobójów.
Liam skrzywił się, posyłając mi współczujące spojrzenie. Tak stary! To twoja wina ! Dobrze, że chociaż raz nie muszę wyrzucać sobie, że sprawiłem jej przykrość. Poszedłem za nią do kuchni, starając się odwieść jej myśli od tego, co przed chwilą usłyszała. Nie chciałem, żeby to słyszała, bo jestem pewien, że zrozumiała to na opak. A ja chciałem tylko wspólnie z Liamem zastanowić się nad ciężką wagą rodzicielstwa... Co ja gadam! Szczerze ? Liam należy do tych osób, które uwielbiają, jak się nad nimi użala. Dlatego też chciałem mu w ten sposób pomóc... Dobra, głupie wytłumaczenie. Nie powinienem tak mówić i już.
- Wyspałaś się ? - zapytałem, przytulając ją od tyłu.
- Tak, dziękuję. - uśmiechnęła się słabo, rzucając mi przelotne spojrzenie. - Wyprasuję ci koszulę, podobno masz ważne spotkanie. - powiedziała miękko, szybko ściągając z siebie moje ręce. Po kilku sekundach zniknęła mi z pola widzenia.
- Przykro mi, stary. - powiedział Liam, wchodząc do kuchni. - Beznadziejnie wyszło.
- Później z nią to wyjaśnię. - powiedziałem włączając ekspres do kawy.
- Wszystko między wami ok ? - zapytał skanując moją sylwetkę.
- Tak..- odparłem, ale chyba tego nie kupił, bo tylko głośno westchnął. - Nie pytaj mnie, dlaczego, bo sam dokładnie do tego nie doszedłem. - powiedziałem uprzedzając jego pytanie.
- Kobiety... - pokiwał głową, wzdychając
- Kobiety...

Usiedliśmy wspólnie do śniadania, ale żadne z nas nie miało apetytu. Mandy unikała mojego spojrzenia, jak ognia, prowadząc sztuczną rozmowę z Liamem na jakieś błahe tematy. Było niezręcznie i to naprawdę bardzo, dlatego poczułem ulgę, gdy nadszedł czas na przygotowanie się do spotkania biznesowego. Zostawiłem ich samych, szybkim krokiem kierując się w stronę garderoby. Ubrałem szary garnitur i jasnoniebieską koszulę, idealnie wyprasowaną przez Man. Uśmiechnąłem się na wspomnienie jej mimiki twarzy za każdym razem, gdy widziała mnie w lekko zmiętej koszuli. Prawie dostawała zawału. Wolałem jak kłóciliśmy się o takie głupoty niż o naprawdę poważne sprawy jak to ma miejsce dziś. Westchnąłem, przeczesując dłońmi swoje włosy. Tępo wpatrywałem się w swoje odbicie zastanawiając się, jak wybrnąć z tej sytuacji. Miałem już dość tłumaczeń i dość sztucznego i nieszczerego zachowania Mandy. Wyraźnie coś przede mną ukrywała i podejrzewałem, że będzie to coś, co wstrząśnie moim całym światem. Co jeśli doszła do wniosku, że nie ma już do mnie siły, że wypłakała o jedną łzę za dużo i że się poddaje? Nie przeżyję bez niej, naprawdę nie wyobrażam sobie swojego życia bez jej obecności.
Zszedłem na dół, poprawiając krawat i spoglądając ukradkiem na Man, która wkładała mozolnie naczynia do zmywarki.Korzystając z tego, że Liam gdzieś się zmył, szybkim krokiem przekroczyłem próg kuchni i stanąłem tuż za nią. Czując mój wzrok na sobie, odwróciła się do mnie, krzywiąc się zapewne na widok mojego krzywo zawiązanego krawata. Nie pomyliłem się zbytnio. Po chwili jej drobne palce rozwiązywały węzeł i poprawiały go.
- Perfect. - uśmiechnęła się słabo, unikając mojego wzroku.
- Wrócę około 14, może pojedziemy potem na zakupy ? - zaproponowałem, na co dziewczyna pokiwała głową z aprobatą. - Świetnie... To cześć... -odparłem całując ją w skroń,na co posłała mi znowu smutny uśmiech, który uderzył w moje serce z podwójną siłą. Nie mogłem znieść jej wyrazu twarzy, który pojawił się tego feralnego dnia, kiedy kolejny raz spieprzyłem wszystko, co zdążyliśmy między nami naprawić.
- Pa Zayn. - odparła tym samym melancholijnym tonem, a ja poczułem, że zaraz zaniosę się płaczem jak istny mięczak, którym przecież nie jestem !Nie mogę pozwolić sobie na chwilę słabości. Nie teraz!

*Perspektywa Mandy*
- Dokąd się wybierasz ? - usłyszałam za sobą głos Liama, który niespodziewanie wparował do salonu,w którym wiązałam swoje trampki.
- Muszę załatwić kilka rzeczy na mieście. Będę za niedługo. - powiedziałam wymijająco,na co Liam przyjrzał mi się uważnie.
- Kilka rzeczy na mieście... - powtórzył z zamyśleniem. - Jasne, jedź. - odparł uśmiechając się słabo.
- Na razie!Aaa i czuj się jak u siebie.  - odparłam szybko, wychodząc z domu.
Musiałam dowiedzieć się, jaka jest prawda, zanim zacznę panikować i doszczętnie zepsuję sobie tym życie.... oby to był tylko sen. Nie jesteśmy na to gotowi... ja nie jestem na to gotowa.. nie wyobrażam sobie, tego, że...
- Mandy Evans. - usłyszałam skrzeczący głos starszej kobiety , gwałtownie wstałam z miejsca i na chwiejnych nogach z drżącymi rękoma dotarłam do drzwi. Zapukałam delikatnie, na co odezwał się miły głos, zapraszający mnie do środka. Dobra Mandy, koniec z pytaniami. Czas poznać konkret.
- Dzień dobry. - przywitałam się, wchodząc do środka.
- Dzień dobry, pani Evans, zapraszam. - 40-letnia kobieta uśmiechnęła się ciepło wskazując na krzesło przed sobą.  - Co Panią do mnie sprowadza ? - zapytała z uśmiechem.
- Muszę poznać prawdę pani doktor, bo dłużej tego nie zniosę. - powiedziałam, przygryzając nerwowo wargę. Moje życie to kiepski film, naprawdę kiepski.
- Robiła pani wcześniej jakieś testy ?
- Nie... pani doktor czy to możliwe, że tabletki mogły przestać działać? Pilnowałam tego jak oka w głowie. - powiedziałam zażenowana patrząc wszędzie tylko nie w skryte za okularami oczy lekarki.
- Często zdarza się, że leki nie wystarczają. Zażywanie ich wymaga wielkiej precyzji.
- Zdaję sobie z tego sprawę, ale... Ech może mnie pani zbadać ? - poprosiłam, chcąc mieć to już za sobą.
- Oczywiście, proszę  ściągnąć górną część garderoby  i się położyć . - powiedziała wstając zza biurka. Gdy to zrobiłam, podjechała do mnie z ogromną maszyną, wylała na mnie warstwę zimnego żelu, biorąc do ręki specjalistyczny sprzęt.  - Rozumiem, że nie jest pani na to gotowa. - uśmiechnęła się pocieszająco.
- Nie jestem nawet gotowa usłyszeć od pani potwierdzenia lub zaprzeczenia moich przypuszczeń. - odparłam szczerze, wpatrując się w ekran.
-Niech się pani nie martwi, mnóstwo kobiet do mnie przychodzi z podobnymi wątpliwościami i zwykle potem po przeżyciu pierwszego szoku są szczęśliwymi matkami i dostarczają naszemu globu kolejne dzieci. - uśmiechnęła się, mrużąc oczy i wpatrując się w ekran. - Co pani wolałaby usłyszeć?- zapytała ściągając rękawiczki.
- Prawdę. - odpowiedziałam wymijająco, sama nie wiedząc, co chciałabym usłyszeć. Ta perspektywa była dla mnie zbyt nierealna, a jednak tak bardzo możliwa.
- Drugi tydzień. Gratulacje! - uśmiechnęła się, ścierając żel z mojego brzucha. Przymknęłam oczy, chcąc przyswoić to, co właśnie usłyszałam. Ja i Zayn... będziemy mieli dziecko... akurat w tym momencie ! W momencie, w którym nam się nie układa i on wcale go nie chce! Moje życie to dramat!! Szereg skomplikowanych, niepoukładanych aktów i scen! Spokojnie Mandy... poradzisz sobie, jak zawsze sobie poradzisz. Starałam się uspokoić, ale mówiąc szczerze, miałam ochotę wybiec z gabinetu i wybuchnąć płaczem. Kocham dzieci i zawsze pragnęłam je mieć, ale nie w tym momencie. Nie jesteśmy w stanie zadbać o nasz związek, a co dopiero o dziecko. Przecież to niewykonalne. - W porządku ? - zapytała patrząc na mnie neutralnie, uśmiechając się lekko.
- Ttttak. - wyjąkałam, wstając i ubierając boleśnie powoli swoją jasną koszulę.
- Pozwoli pani, że poprowadzę pani ciążę. - uśmiechnęła się serdecznie, wyciągając stertę papierów.
- Oczywiście. - uśmiechnęłam się słabo,ciągle nie mogąc w to uwierzyć. Nie miałam  już złudzeń. Będę matką. Teraz, kiedy mój facet nie chce wziąć ze mną ślubu, oddalamy się od siebie, jego matka umiera, a ojciec powoli popada w alkoholizm. Moje dziecko naprawdę ma dobre wyczucie czasu.
- Proszę się nie martwić. Na pewno   sobie pani poradzi. Wiem to z długoletniego doświadczenia.-powiedziała ciepło, klepiąc mnie po ramieniu. - Wszystko będzie dobrze.
- Dziękuję.
- Widzimy się za miesiąc. Może pani przyjść z partnerem. - uśmiechnęła się odprowadzając mnie do drzwi.
- Tak... to chyba nie jest zły pomysł to...dziękuję. - odparłam zamyślona i wyszłam kompletnie nie wiedząc, co mam ze sobą zrobić. Będziemy mieli dziecko. Ja i Zayn będziemy mieć dziecko! Zayn i dziecko! Ja i dziecko ! My i dziecko! Dziecko i my. To niemożliwe!
Zayn i dziecko
Mandy i dziecko
My i dziecko
Rodzina
Prawdziwy dom
Obowiązki
Odpowiedzialność
Troska
Dojrzałość
Trudy wychowania
Czas spędzony razem w dwójkę, w trójkę
Miłość  Więcej miłości
Radość  Więcej radości
Szczęście  Więcej szczęścia
Nieprawdopodobne jest to, jak szybko moje życie się zmienia. Jedna nowinka zastępuję drugą. Ciekawa jestem, co będzie dalej. Bliźniaki? Nie... zbyt trywialne, może od razu trojaczki albo czworaczki. To jest możliwe, znając popęd mojego faceta. Ech ale bredzę... kolejna oznaka ciąży? Chyba tak...
Pałętałam się bezcelowo po mieście aż w końcu stwierdziłam, że powinnam wrócić do domu. Było grubo po 16, a mój rozładowany telefon z pewnością wzbudził u Zayna strach, że znowu nie wie, co ze mną się dzieje. Nie mniej jednak zupełnie nie byłam gotowa na konfrontację z mężczyzną. Nogi same zaprowadziły mnie pod rodzinny dom Zayna. Czułam, że jedyną osobą, która mnie zrozumie będzie Trish. Była dla mnie jak matka. Albo nawet kimś jeszcze ważniejszym, biorąc pod uwagę mój obecny stopień  zażyłości z własną rodzicielką.  Zapukałam nerwowo do drzwi, czując, jak cała wewnątrz dygoczę. Otworzył mi Yaser, co nieco mnie zdziwiło.
- Ooo Witaj Mandy. - powiedział oficjalnym tonem, z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Ymm dzień dobry. - uśmiechnęłam się, czując się trochę niezręcznie. Nie widziałam go od miesięcy, a biorąc pod uwagę fakt iż pomogłam jego żonie spotkać się z miłością swojego życia czułam dodatkowy stres i nie wiedząc czemu naszły mnie ogromne wyrzuty sumienia względem mojego byłego szefa.
- Wejdź, proszę. - powiedział, otwierając szerzej drzwi.
-Dziękuję. - odparłam uprzejmie, starając się zachowywać naturalnie i zmniejszyć tym niezręczność tej sytuacji. Weszłam do środka i jedyne, co rzuciło mi się niemalże od razu to cisza.... która zupełnie nie pasowała do wszystkich wspomnień związanych z tym miejscem. Gwar, śmiechy, włączony telewizor, chodząca pralka i odgłosy żarzącego się ognia w kominku zawsze były tu słyszalne. Tymczasem dobiła mnie zupełna nisza i pustka. Spojrzałam na mężczyznę pytająco, na co spuścił wzrok. Po chwili milczenia dodał.
- Trisha wyprowadziła się przedwczoraj. Zabrała ze sobą dziewczynki. - powiedział z żalem, siadając w swoim ulubionym fotelu i zapalając cygaro.
- Jak to ? - nie mogłam w to uwierzyć. W życiu nie pomyślałabym, że będzie w stanie zostawić swojego męża po tylu latach wspólnego dzielenia z nim swojego życia.
- Nigdy na nią nie zasługiwałem... - odparł zamyślony, wpatrując się beznamiętnie w ścianę, a dokładniej w zdjęcie, które było na niej powieszone. Przedstawiało całą rodzinę Malików - szczęśliwych, zadowolonych, kochających się, trwających w czułym uścisku.
- Przykro mi. - powiedziałam, wiedząc jednocześnie jak bardzo trywialne było wyrażenie mojego współczucia.
- Mnie też. - uśmiechnął się smutno, wkładając cygaro do ust.
- A gdzie one teraz są ?
- U matki Trish... widzisz drogie dziecko... odkąd dowiedziałem się, że Trish jest chora to... kompletnie się załamałem. Wolałem sam umrzeć niż żyć bez niej. Nie wyobrażałem sobie tego i byłem wściekły, że nie mogłem jakoś jej uchronić. Byłem kompletnie rozdarty,a te głupie wstawki lekarzy typu " będzie lepiej, potrzeba czasu, pacjentka rokuje coraz lepiej, proszę się nie martwić, musimy czekać " tylko wspomagały mój gniew... uciekłem od tego. Nie potrafiłem walczyć z nią, być przy niej... zatopiłem się w alkoholu i dodatkowo dowaliłem jej kolejnych zmartwień.Chciałem z tym skończyć, ale... nie potrafię. To dlatego się wyprowadziła... nie miała już siły do mnie i moich pijackich wybryków... W sumie to ją rozumiem... nigdy nie rozumiałem, co ta kobieta we mnie widziała. - wzruszył ramionami, bo czym spojrzał na mnie uważnie. - Podobnie nie rozumiem, co ty widzisz w moim synu. Zayn jest... dokładnie taki sam jak ja. - posłał mi złośliwy uśmieszek, a ja poczułam przypływającą falę gniewu. Jak śmiał w ogóle porównywać Zayna do siebie ?! Zayn jest zupełnie innym człowiekiem. Ich charaktery nijak mają się do siebie. Nie odziedziczył po nim żadnej cechy ! Żadnej !
- Nieprawda! Zayn nie jest taki jak pan. - powiedziałam, zaciskając dłonie, żeby się uspokoić.
- Och teraz...drogie dziecko... wydaje ci się, że go zmieniłaś, że już zawsze taki będzie... tak, tak. Trish też tak myślała... analizując moją przeszłość mogę dojść do wniosku, że Zayn był dokładnie taki sam. Do ślubu starałem się być takim , jakim stworzyła mnie Trish. Zależało mi  na niej... a potem było coraz gorzej. Ludzie się nie zmieniają, Mandy. - odparł refleksyjnie, a ja pokiwałam głową zszokowana. To dlatego Zayn nie chciał wziąć ze mną ślubu. Ukrył to przede mną! Nie chciał wrócić do swojej poprzedniej osobowości, tak jak jego ojciec to zrobił. Bał się, że skrzywdzi mnie jeszcze bardziej... Nagle przybyły do mnie tony głębokiego i wręcz niezniszczalnego uczucia, które w końcu wypełniło pustkę zepsutą przez smutek i złość. To,co zrobił utwierdziło mnie w przekonaniu, że naprawdę bardzo mnie kocha i będzie mnie chronić przed swoją gorszą wersją... której już nie ma.... ale która w każdej chwili może wrócić. To było takie proste ?! Zupełnie jak dwa plus dwa. Wszystkie nasze kłótnie, moje fochy na niego były bezsensowne, bo on chciał mnie chronić. Za każdym razem wzbraniał się sam przed sobą, byleby tylko mnie nie zranić. Myślę, że w końcu poznałam odpowiedź na większość niewyjaśnionych zachowań Zayna. Żyje w ciągłym strachu, że mnie skrzywdzi, a ja go zostawię lub będę z nim z przyzwyczajenia, tak jak Trish z Yaserem. I będę  udawać, że wszystko jest ok, tak naprawdę będąc nieszczęśliwa. Zayn... dlaczego nie powiedziałeś? Dlaczego nie podzieliłeś się ze mną tymi przykrymi obserwacjami... przecież byłoby nam o wiele prościej... -Mandy ! Mandy ! - usłyszałam nawoływania, co sprawiło, że momentalnie ocknęłam się, spoglądając na swojego rozmówcę.
- Yyy... ja przepraszam.... muszę już iść.... - zerwałam się szybko, ale Yaser mnie zatrzymał
- Przepraszam... nie chciałem tego powiedzieć. - powiedział, masując nerwowo kark. Westchnął, spoglądając na swoje buty. - Proszę cię, porozmawiaj z Zaynem... odwiedźcie mnie... potrzebuję was.- zdecydował się na mnie spojrzeć, na co ja uśmiechnęłam się smutno, kiwając głową.
- Postaram się... Niech się pan trzyma. - powiedziałam, chwytając za klamkę. - Do zobaczenia.

Wracałam do domu boleśnie powoli, starając się pozbierać wszystkie myśli.  Prawdę mówiąc, miałam wrażenie, że moja głowa zaraz eksploduje z nadmiaru emocji i wrażeń dzisiejszego dnia. Tyle się dzisiaj wydarzyło...a jeszcze czeka mnie rozmowa z Zaynem... która mi nie ucieknie choćbym nawet chciała.
 Mozolnie przekroczyłam próg, a gdy tylko to zrobiłam, natrafiłam na stanowcze spojrzenie Zayna.
- Mandy na litość boską. - powiedział, podchodząc do mnie i bacznie się mi przyglądając.
- Przepraszam, telefon mi padł. - uśmiechnęłam się ze skruchą.
- Chcesz, żebym dostał zawału. - bardziej stwierdził niż zapytał, na co tylko westchnęłam.
- Nie chcę mi się ciągnąć tego tematu i wszczynać kolejnej kłótni, ok ? - powiedziałam zrezygnowana  wchodząc do kuchni i nalewając sobie coli do szklanki... czy w moim stanie powinnam ją w ogóle pić ? Aaa pieprzyć to. - Liam wrócił do domu ?
- Sam tu przed chwilą była i po jakże zaciętej kłótni, zdecydował się wrócić ze swoimi dziewczynami do domu.
- Rozumiem.
- Swoją drogą, szkoda, że cię nie było. Zobaczyłabyś małą. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak urosła. Jest naprawdę urocza. - powiedział z ekscytacją (?) ( być może chciałam, żeby to była ekscytacja, mój umysł lubi płatać mi figle, jak już zapewne wiecie...)
- Muszę je jutro odwiedzić. - powiedziałam spoglądając na Zayna
- Na pewno się ucieszą.
- Pewnie tak.
- Man co się dzieje ? Ciągle masz do mnie żal ?
- Nie - machnęłam ręką. Mówiąc szczerze, zdążyłam się już oswoić z myślą, że nigdy nie będę panią Malik i tak naprawdę nie robi mi to już żadnej różnicy. Tym bardziej teraz, kiedy moje, wróć nasze dziecko będzie nosiło jego nazwisko.
- To o co chodzi ?
- O nic, Zayn. Wszystko jest w porządku.
- Nie kłam, bo ci to nie wychodzi. - powiedział podchodząc do mnie bliżej. - Man, gdzie dziś byłaś?
- Zaczyna się ! Godzina 18:40 - początek godziny policyjnej i pierwszego przesłuchania. Pytanie numer jeden...
- Mandy ! - przerwał mi, spoglądając na mnie poważnie, starając się zachować spokój.
- Byłam u lekarza. - odpowiedziałam spuszczając wzrok na swoje różowe skarpetki.
- Jesteś chora ? - zapytał z niepokojem,na co szybko zaprzeczyłam. Wmówiłam mu, że to były tylko badania okresowe. Na szczęście to kupił. Nie byłam mu w stanie dziś powiedzieć prawdy. Nie jest na to gotowy... ja w sumie też nie byłam. Najpierw sama musiałam oswoić się z myślą o macierzyństwie, która w dzisiejszych realiach była dla mnie nie do wyobrażenia. - Może poszlibyśmy do restauracji na kolację ? - zaproponował, na co pokręciłam przecząco głową. Nie chciałam nigdzie wychodzić. Nie chciałam również sprawić mu przykrości, więc szybko dodałam. - Może sami coś ugotujemy ? Skoro już się pofatygowałeś i zrobiłeś zakupy... - powiedziałam siląc się na optymistyczny uśmiech.
- Chcesz nas otruć ? - zapytał żartobliwym tonem .
- Ja ?
- Wpuszczając mnie do kuchni wiele ryzykujesz.
- Jejku będziesz obierać ziemniaki ! - wymyśliłam na poczekaniu, na co Zayn wybuchnął śmiechem.-Nie kupiłeś ziemniaków, prawda ?
- Nie
- Bieda w tym domu. - zażartowałam, przeglądając zawartość lodówki. - Na co masz ochotę?
- Aktualnie na ciebie. - powiedział stojąc tuż przy mnie i biorąc mnie na ręce.
- Ymmm mam okres. - powiedziałam owijając ramiona wokół jego szyi.
- Mi to nie przeszkadza. - wzruszył ramionami, nie widząc problemu.
- Ale mi tak. - uśmiechnęłam się, całując go w skroń. Jesteśmy naprawdę nienormalną parą. Od kłótni do miłosnych uniesień. Od miłosnych uniesień do kłótni. Dlaczego nie możemy być wyważoną, stabilną emocjonalnie parą ? Czy na to potrzeba aż tyle czasu ? Dlaczego innym udaje się to w przeciągu miesięcy, a nam zajmuje to całe lata ? - Może pizza ? - zaproponowałam, nie spuszczając z niego wzroku.
- Może być. - westchnął,sadzając mnie na wyspie kuchennej.
- Zrób to. - powiedziałam zniecierpliwiona. Rozpaczliwie pragnęłam jego czułości. Zayn uśmiechnął się czule, wplatając dłoń w moje włosy. Usadowił się między moimi nogami i po chwili nasze usta się spotkały. Zaczął delikatnie jak zwykle, jednak z upływem czasu przelewał w nasz pocałunek cały ocean pasji i uczucia. Momentalnie oblała mnie faza gorąca i niech mnie piorun trzaśnie jeśli to nie było niesamowite. Jestem nienormalna, bo uwielbiam nasze kłótnie! Uwielbiam je, bo moment pogodzenia się jest najlepszym momentem w naszym związku. Odsunęliśmy się od siebie, starając złapać oddech.
- Dostrzegłem w tobie coś innego, nowego. - powiedział przyglądając mi się uważnie.
- Co takiego ? - zapytałam nieco zdezorientowana.
- Potrzebowałem anioła w swoim życiu. W końcu go znalazłem. Nawet masz aureolkę - uśmiechnął się czule, poprawiając moje roztrzepane włosy. - Kocham cię, kocham cię za to kim jesteś, Man. Spróbujmy nie popełniać już żadnych błędów, od teraz. - Zanurzył twarz w moich włosach, a ja analizowałam w myślach jego słowa. Spróbujmy nie popełniać już żadnych błędów.... jestem za, ale akurat w tej kwestii nie mam za wiele sobie do zarzucenia. Większość kłótni wszczynane są z jego powodu i tego nie przeskoczymy. To on  musi zrozumieć jeszcze wiele rzeczy. Ja dałam mu wszystko, co mogłam mu dać. Włożyłam w nasz związek każdą nadzieję, siłę, czasem też determinację. Więcej już nie mogę. Wszystko zależy od niego.
- Od teraz ? - zapytałam lekko się uśmiechając.
- Właśnie tak. - szepnął, nakrywając moje usta swoimi. Był to długi, zmysłowy pocałunek, który doszczętnie roztopił mi serce i mózg. Wariuje przy nim. Z dnia na dzień kocham go coraz bardziej. Muszę zaufać!Muszę mieć nadzieję, że w końcu wydarzą się rzeczy, które pomogą i scementują nasz związek. Kto wie, może to właśnie ta mała 2-tygodniowa kruszynka mieszkająca wewnątrz mnie zmieni nasz świat na lepsze? Kocham cię, Skarbie. Jesteś moją nadzieją.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej, hej hej ! Wasze komentarze zmotywowały mnie na tyle, że rzuciłam podręcznikiem do historii w kąt i dokończyłam dla Was tę część. Jak widać dużo się dzieje i ja sama przy tym czuję się bardzo rozemocjonowana. Jestem mega ciekawa Waszych opinii :D Mam nadzieję, że Wam się spodoba !
Do następnego, Misiaki! :D <33